Op dit moment in deze hectische tijd (corona) heb ik het initiatief genomen om toch naar de mensen met dementie en verstandelijke beperking te gaan. Alleen kan dat nu niet binnen maar kom ik veilig achter glas contact maken.
Ik ben me ervan bewust dat ik vooral van het visuele aspect gebruik moet maken en ondanks deze beperking is het fijn om te zien dat er nog mooie contactmomentjes ontstaan. Dit kunnen schaterlachen zijn maar ook kleine momentjes als oogcontact en een vliegkusje of knipoog.
Ik kom met een gevulde bolderkar aan en kom met mijn rode neus op de ramen schoonmaken.
Het is een moment van verwondering, ontspanning en herkenning voor de bewoners. Prachtig werk om te doen in deze tijd. Ook worden er foto’s gemaakt zodat de bewoners nog na kunnen genieten van het bezoekje.